Steinbeck

தினசரி அலுவலகத்திற்கு சுமார் இருபது மைல்கள் சென்றும் திரும்பவும் துவங்கி நான்கு மாதங்கள் ஆகி விட்டன. மூன்று வருடங்களாக கார் ஓட்டிக்கொண்டிருந்தாலும் – அளவுக்கு அதிகமான கார்களை விழுங்கியபடி நகரத்தினுள்ளே புகுந்து செல்லும் மலைப்பாம்பை போல நீளும் நெடுஞ்சாலையில் ஊரே ஊர்கோலமாக போகிற காலை மாலை வேளைகளில் தனியாக தினமும் எல்லோருடனும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு விரைவது எனக்கு பழக்கமில்லை. இரு புறத்திலும் மேம்பாலக் கட்டுமானப் பணிகள், புழுதி பறக்கும் சாலைகள், முக்கிய நெடுஞ்சாலையில வெறும் 55 மைல் வேக வரம்பை எண்ணி எரிச்சலில் 75ல் பறக்கும் கார்கள், சதா வளைந்து கொண்டே இருக்கிற பாதை, ஆங்காங்கே விபத்தில் சிக்கி ஒன்றை ஒன்று பார்த்துக் கண்ணடித்தபடி நிற்கும் ஜோடி கார்கள் என ஒரு நொடி கூட அசராமல் ஓட்டியபடி முதல் மாதம் கழிந்தது. வழி கொஞ்சம் பழகிய பின்னர் ரோல்லர் கோஸ்ட்டரின் உச்சியில் லேசாக உடல் நம்மை விட்டு நழுவுவது போல எழுமே, அது போல கவனம் சாலையிலிருந்து எழு முயற்சித்தது. மறு கணமே அதிர்ந்து, ஸ்டியரிங்கிலிருந்து கைகளை எடுக்காமலே கன்னத்தில் அறைந்து கொண்டு நானும் என்னுடைய கவனும் இறுக்கக் கட்டிக்கொள்வதாக இரண்டாவது மாதம் கழிந்தது. பின்னர் கண்களை சாலைக்கும், கைகளை ஸ்டியரிங்கிற்கும், காதுகளை அவ்வப்போது குரலை பாடலுக்கும், கால்களை மாறும் வேகங்களுக்கும் கொடுத்து விட்டால் நினைவு ஒரு சிறிய பறவையாகி சிறகை வேறு விரிக்கத் துடிக்கும். (ராஜா ரசிகர்களே..) மோசமான திரைக்கதை போல 75, 55, 25 என நொடிக்கு நொடி மாறும் வேகத்தில் விரைகையில் திரைப்படத்தின் கடைசி காட்சியில் வெடிகுண்டை செயலிழக்க வைப்பது போல மூளைக்கும் மற்ற உறுப்புகளுக்கும் இருக்கிற இணைப்பை நடுங்கும் கைகளுடன் கத்தரிக்கத்துக் கொண்டிருந்த நான் – இப்பொழுதெல்லாம் திரைப்படத்தின் முதல் காட்சியை வெடிகுண்டை செயலிழக்க வைக்கும் நாயகன் போல சரக்கென கத்திரிக்கிறேன். சரியான வேகத்தில் சரியாக இங்கிருந்தும் அங்கும் அங்கிருந்தும் இங்கும் அணிகள் மாறியபடி தவறுகள் இன்றி விரையும் பொழுது சுலபமாக மனதில் குழப்பங்களுமில்லாத ஒரு இடத்தை அடைய முடிகிறது. நினைத்த இடத்திற்கும் காலத்திற்கும் கொக்கி ஒன்றை வீசி ஏறிச் செல்ல முடிகிறது. ஒரு காட்சியை அடைந்து விட்டு என்ன பேசுவதெனத் தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கற்பனை கதாபாத்திரங்கள் திடீரென பக்கம் பக்கமாக படபடப்பாக வசனம் பேசுகிறார்கள். கை மறதியாக வைத்த பொருளின் இடம் நினைவுக்கு வருகிறது. செய்த முட்டாள்தனங்கள், திடீர் உத்வேக முடிவுகள், சோர்வாக சில சுய பரிசோதனைகள் என முடிவில்லாத பிரமாதமான மனவெளி விரிகிறது. இதைப் பற்றி இந்த வருடம் முழுக்க ஏழுட்டு பத்திகளாக எழுதி எழுதி உங்களையெல்லாம் படிக்க வைத்துவிடலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன்..

..ஆனால் John Steinbeck அறுபது வயதுக்குப் பின்னர் ஒரு ட்ரக்கில் ஏறி தன்னுடைய நாயுடன் அமெரிக்கா முழுக்க பயணித்ததை விவரிக்கும் Travels with Charley – In Search of America புத்தகத்தில் ஏற்கனவே எழுதி வைத்திருக்கிறார். வார்த்தைக்கு வார்த்தை வரிக்கு வரிக்கு படித்து பேரானந்தம் அடைந்தாலும், நிறைய வருத்தமாகவும் இருக்கிறது. 1962லேயே இவையெல்லாம் எழுதப்பட்டுவிட்டன. எழுதி யாருக்கும் தெரியாமலும் வைக்கவில்லை – ஒரு நோபல் பரிசை வேறு வாங்கியிருக்கிறார்.

”If one has driven a car over many years, as I have, nearly all reactions have become automatic. One does not think about what to do. Nearly all the driving technique is deeply buried in a machine-like unconscious. This being so, a large of the conscious mind is left free for thinking. And what do people think of when they drive? On short trips perhaps of arrival at a destination or memory of events at the place of departure. But there is left, particularly on very long trips, a large area for day-reaming or even, God help us, for thought. No one can know what another does in that area. I myself have planned houses I will never build, have made gardens I will never plant, have designed a method for pumping the soft silt and decaying shells from the bottom of my bay up to my point of land at Sag Harbor, of leeching out the salt, thus making a rich and productive soil. I don’t know whether or not I will do this, but driving along I have planned it in detail even to the kind of pump, the leeching bins, the tests to dertermine disappearnce of salinity. Driving, I have created turtle traps in my mind, have written long, detailed letters never to be put to paper, much less sent. When the radio was on, music has stimulated memory of times and places, complete with characters and stage sets, memories so exact that every word of dialogue is recreated. And I have projected future scenes, just as complete and convincing – scenes that will never take place. I have written short stories in my mind, chuckling at my own humour, saddened or stimulated by structure or content.

I can only suspect that the lonely man peoples his driving dreams with friends, that the loveless man surrounds himself with lovely loving women, and that children climb through the dreaming of childless driver. And how about the areas of regrets? If only I had done so-and-so, or had not said such-and-such-my God, the damn thing might not have happened. Finding this potential in my own mind, I can suspect it in others, but I will never know, for no one tells. And this is why, on my own journey which was designed for observation, I stayed as much as possible on secondary roads where there was much to see and hear and smell, and avoided the great wide traffic slashes which promote the self by fostering daydreams.”

(Travels with Charley – In search of America, John Steinbeck, 1962).

பின்குறிப்பு : புத்தகத்தை எங்காவது பார்க்க நேர்ந்தால் உடனே எடுத்து படிக்கவும். பார்க்க நேராவிட்டால் எங்கு பார்க்கக் கூடுமோ அங்கே சென்று நிற்கவும்.

பின்குறிப்பு 2: அதற்காக நான் இதைப் பற்றியெல்லாம் எழுதாமல் விடுவேன் என்று நினைத்துக் கொள்ள வேண்டாம்.